Sakramenty

1. Chrzest dziecka odbywa się w kościele parafialnym rodziców. Jeśli gdzie indziej, konieczna jest zgoda swojego proboszcza.
2.  Chrzest zgłaszają osobiście rodzice dziecka w kancelarii parafialnej około dwóch tygodni wcześniej. W kancelarii należy przedłożyć:
   • akt urodzenia dziecka,
   • metrykę ślubu kościelnego (jeśli ślub zawarty był w innej parafii),
   • jeżeli rodzice dziecka mieszkają w innej parafii, należy dostarczyć stosowną zgodę przeniesienia chrztu z parafii zamieszkania,
   • dane personalne chrzestnych (datę ich urodzenia i dokładny adres zamieszkania),
   • przed chrztem rodzice chrzestni (będący spoza parafii) przynoszą zaświadczenie ze swojej parafii zamieszkania o tym, że mogą być rodzicami chrzestnymi.
3. Rodzicem chrzestnym może być osoba, która:
   • ukończyła 16. rok życia,
   • przyjęła Sakrament Bierzmowania,
   • bez przeszkód przystępuje do sakramentów św.,
   • jest katolikiem i żyje zgodnie ze wszystkimi przykazaniami Bożymi i nauką Pana Jezusa,
   • jest wolna od jakiejkolwiek kary kanonicznej.
4. Rodzicem chrzestnym nie może być osoba, która:
   • żyje w związku niesakramentalnym,
   • nie uczęszcza na katechezę (dot. młodzieży),
   • prowadzi gorszący tryb życia,
   • jest ojcem lub matką przyjmującego chrzest.
5. Rodzice i chrzestni powinni przystąpić do sakramentu pokuty i pojednania, a w dniu chrztu – do Komunii św.
6. Przy chrzcie św. asystują zarówno rodzice, jak i chrzestni.
7. Do kościoła przychodzimy odpowiednio wcześniej.
8. Gdyby chrzest św. miał być z różnych przyczyn przełożony na inny termin, należy o tym
   poinformować kapłana.

Bierzmowanie określane jest sakramentem dojrzałości chrześcijańskiej. Od ludzi dojrzałych wymaga się odpowiedzialności, w tym przypadku – świadomego i konsekwentnego praktykowania wiary. To nie może być przymus (ze strony rodziny czy księdza), teatr czy pusta formalność. Młody człowiek, który chce otrzymać dary Ducha Świętego, pogłębiające więź z Bogiem i pomagające aktywniej żyć we wspólnocie Kościoła, musi przekonać innych, że jest osobą modlącą się, formującą sumienie i prowadzącą szczere życie sakramentalne (zwłaszcza poprzez regularną spowiedź i pełne uczestnictwo w Eucharystii).

Spotkania formacyjne przed bierzmowaniem w naszej Parafii odbywają się zgodnie z ogłoszeniem. Na spotkanie składa się uczestnictwo w Mszy świętej oraz udział w konferencji (bezpośrednio po Mszy św.). Spotkania są zapowiadane w ogłoszeniach.

Czego wymaga się od kandydata do bierzmowania?

1. Udział w katechezie szkolnej, która pozwoli pogłębiać wiedzę religijną.
2. Udział w rekolekcjach zamkniętych przed bierzmowaniem.
3. Prowadzenie Indeksu Formacji Katolickiej.
4. Udział w trzyletniej parafialnej katechezie dla kandydatów do bierzmowania, zwieńczeniem której jest egzamin z wiedzy religijnej oraz rozmowa z księdzem odpowiedzialnym za przygotowanie do bierzmowania.
5. Udział w życiu religijnym parafii, tj. uczestnictwo: w nabożeństwach październikowych i majowych, Drodze Krzyżowej i Gorzkich Żalach, rekolekcjach parafialnych.
6. Przedstawienie uzupełnionego Indeksu – wiedza i praktyki religijne np. comiesięczna spowiedź.
7. Wybranie i dostarczenie metryki chrztu, jeśli ten sakrament przyjęty był w innej parafii niż aktualne zamieszkanie i przygotowanie do bierzmowania.
8. Udział w próbach przed bierzmowaniem.
9. Udział w nabożeństwie, podczas którego udzielany jest ten sakrament i radosne przyjęcie Darów Ducha Świętego.

Istnieje możliwość przyjęcia sakramentu bierzmowania przez osoby dorosłe. W tym przypadku należy skontaktować się z Księdzem Proboszczem i ustalić sposób przygotowania do przyjęcia tego sakramentu.

Nauczanie Kościoła Katolickiego na temat bierzmowania:

Katechizm Kościoła Katolickiego pkt. 1285-1321.

Obowiązujące normy prawne wg Kodeksu Prawa Kanonicznego:

Księga IV „Uświęcające zadania Kościoła, Część I „Bierzmowanie”, kan. 879-896.

W zakresie przygotowania do pełnego uczestnictwa we Mszy świętej przypomina się o obowiązku przestrzegania w tym zakresie norm Synodu Archidiecezji Przemyskiej (statuty 273, 347 oraz Instrukcja z Aneksu 27).

1. Każda parafia Archidiecezji organizuje i prowadzi katechezę parafialną dla dzieci, aby ich przygotować do świadomego, pełnego i aktywnego uczestnictwa we Mszy świętej i owocnego korzystania z sakramentu pokuty.
2. Pierwsza spowiedź i pierwsze pełne uczestnictwo we Mszy św. winna mieć miejsce zasadniczo we własnej parafii, która jest po rodzinie podstawowym środowiskiem rozwoju wiary. Tę zasadę należy corocznie (we wrześniu) przypominać, wiernym w ogłoszeniach parafialnych. Duszpasterze nie sugerują rodzicom, możliwości dostania zezwolenia od własnego proboszcza, na celebrację tych sakramentów poza parafią, aby wzajemnie nie utrudniać sobie pracy duszpasterskiej i nie przyczyniać się do osłabiania więzi wiernych z własną parafią.
3. Gdyby zachodziła konieczność, dla uzasadnionych racji, aby uroczystość I Komunijna odbywała się poza parafią, ksiądz proboszcz po wysłuchaniu argumentów rodziców i przeprowadzeniu duszpasterskiej rozmowy, udziela pisemnego pozwolenia na samą tylko uroczystość. Natomiast przygotowanie dzieci do I spowiedzi i Komunii powinno odbywać się we własnej parafii.
4. Każda parafia prowadzi spotkania katechetyczno – formacyjne dla dzieci i ich rodziców.
5. Zadania rodziców dzieci przygotowujących się do I spowiedzi i Komunii św.:
   • wspólna wieczorna modlitwa rodziców z dzieckiem i za dziecko;
   • systematyczne uczestnictwo wraz z dzieckiem w niedzielnych i świątecznych mszach świętych;
   • kierowanie się w życiu codziennym zasadami dekalogu;
   • rozmowa z dzieckiem na tematy podejmowane podczas katechez;
   • pomoc w opanowaniu podstawowych modlitw i zrozumieniu niezbędnych treści związanych z sakramentem pokuty i Eucharystii;
   • pomoc dziecku w rozwoju moralnym, aby normy moralne znało i zachowywało z wewnętrznego przekonania a nie tylko ze względu na rodziców i otoczenie; – codzienne świadectwo życia z wiary;
   • wychowywanie do życia w prawdzie i miłości;
   • troska o sprzyjający klimat dla harmonijnego rozwoju dziecka.

1. Wymagane jest ukończenie 18. roku życia dla obojga narzeczonych.
2. Miejscem zawarcia Sakramentu Małżeństwa jest parafia stałego miejsca zamieszkania narzeczonej (lub narzeczonego), gdzie dopełnia się formalności przedślubnych. Jeśli w innej parafii, należy mieć zgodę swojego proboszcza.
3. Termin ślubu z konkretną godziną dobrze jest odpowiednio wcześniej uzgodnić.
4. Trzy miesiące przed zawarciem małżeństwa należy umówić się na rozmowę kanoniczno-duszpasterską.
5. Dokumenty potrzebne do spisania protokołu przedślubnego i do wygłoszenia zapowiedzi:
   • dowód osobisty,
   • Świadectwo Chrztu św. (dotyczy osoby ochrzczonej poza parafią – z datą z okresu ostatnich trzech miesięcy),
   • Świadectwo Bierzmowania (dotyczy osoby bierzmowanej poza parafią, kiedy nie ma adnotacji na Świadectwie Chrztu św.),
   • ostatnie świadectwo nauki religii w szkole,
   • zaświadczenie z USC o braku okoliczności wykluczających zawarciu małżeństwa,
   • ubiegający się o powtórne zawarcie Małżeństwa przynoszą akt zgonu współmałżonka (wystawiony w parafii zgonu),
   •  w przypadku zaistnienia przeszkody należy dostarczyć dokument z Kurii Metropolitarnej (dyspensę).
6. Należy dostarczyć również:
   • dane świadków ślubu,
   • poświadczenie odbytych dwóch spowiedzi przedślubnych,
   • Świadectwo ukończenia katechizacji przedmałżeńskiej, katechezy przedślubnej dla narzeczonych,
   • Świadectwo wygłoszenia zapowiedz z parafii, do której była przekazana „Prośba o wygłoszenie zapowiedzi”,
7. Formalnością, mającą wymiar społeczny, jest także ogłoszenie tzw. zapowiedzi przedmałżeńskich – w naszej parafii jest praktykowane zamieszczenie informacji w ogłoszeniach parafialnych, które są odczytywane w niedzielę, wywieszane w gablocie i publikowane w Internecie.
8. Jeżeli narzeczeni zamierzają zaprosić na Mszę Świętą ślubną fotografa lub kamerzystę powinni wcześniej upewnić się, że posiada on dokument ukończenia kursu uprawniający do filmowania podczas uroczystości kościelnych.
9. Za stronę muzyczną liturgii odpowiada pan organista, stąd wszelkie propozycje muzyczne narzeczeni powinni wcześniej z nim uzgodnić.
10. W tygodniu poprzedzającym ceremonię narzeczeni zostaną zapoznani z obrzędem zawarcia Sakramentu Małżeństwa, kapłan wyjaśni przebieg liturgii.

Wybrane normy dotyczące muzyki i dekoracji
oraz fotografowania i filmowania w czasie celebracji liturgicznych, obowiązujące na terenie Archidiecezji Przemyskiej

Głównym celem niniejszych norm i wskazań (opracowanych na podstawie obowiązujących dokumentów) jest konieczność zagwarantowania sacrum liturgii przez usunięcie z naszych kościołów wszelkich praktyk i zachowań utrudniających świadome, pełne, aktywne i owocne uczestnictwo w liturgii. W swej istocie liturgia sprawowana w Kościele jest podarowana przez Chrystusa i polecona Kościołowi. Zachowanie przepisów stanowi o autentyczności liturgii i o jej egzystencji. Ważnym argumentem jest także ujednolicenie wymogów związanych z celebracjami liturgicznymi.

Przestrzeganie zasad doboru śpiewów

1. Podczas Mszy świętej nie wolno wykonywać piosenek religijnych czy świeckich.
2. Podczas Komunii św. wolno wykonywać jedynie pieśni eucharystyczne.
3. Odtwarzanie pieśni czy piosenek religijnych z nośników audiowizualnych, np. z płyty CD oraz tzw. elektroniczny organista są zabronione.
4. Psalm responsoryjny powinien być wykonywany z ambony, a nie przez organistę z chóru. Śpiew ten może wykonywać jednogłosowo schola, ale też nie z chóru, lecz z miejsca w pobliżu ołtarza.
5. Organista wykonuje posługę zleconą mu przez księdza proboszcza, który odpowiada za poprawność liturgiczną wykonywanych śpiewów.
6. W sytuacjach gdy oprawę muzyczną Mszy św. tworzy ktoś inny niż miejscowy organista, proboszcz powinien szczególnie zatroszczyć się o poprawność liturgiczną dobranych śpiewów.

Dobór śpiewów podczas celebracji sakramentu małżeństwa

Jeżeli nowożeńcom bardzo zależy na wykonaniu jakiejś piosenki religijnej, to można na to pozwolić przed rozpoczęciem Mszy św. lub po jej zakończeniu. Wprowadzeniu nowożeńców do kościoła może towarzyszyć grany na organach marsz, nie może on jednak zastępować pieśni na wejście. Podczas Komunii św. wolno wykonywać jedynie pieśni eucharystyczne (nie powinno się wykonywać np. śpiewu „Ave Maria”, śpiew ten można wykonać po Mszy św., gdy nowożeńcy udają się do ołtarza Matki Bożej). Zdarza się, że nowożeńcy zapraszają innego organistę lub jakiś zespół muzyczny. Proboszcz parafii musi być o tym poinformowany. Po uzyskaniu zgody księdza proboszcza, wewnętrzne ustalenia odnoszące się do posługi organistów rozwiązywane są między stronami.

Instrumenty muzyczne używane podczas liturgii

Poza organami wolno używać w liturgii innych instrumentów z wyjątkiem tych, które są zbyt hałaśliwe lub wprost przeznaczone do wykonywania współczesnej muzyki rozrywkowej. Wyłącza się z użytku liturgicznego: fortepian, keyboard, gitarę elektryczną, perkusję i wszelkiego rodzaju bębny, grzechotki, „przeszkadzajki” itp.

Zasady dotyczące dekorowania wnętrz sakralnych

1. Przy dekorowaniu wnętrza kościelnego należy zachować umiar i dbać o estetykę. Obowiązuje tutaj zasada mówiąca o szlachetnej prostocie i prawdziwości materiałów. Dekoracje powinny być skromne i estetyczne, ale za to wykonane z materiałów „prawdziwych” (np. żywych kwiatów). Nie należy używać sztucznych kwiatów.
2. Należy unikać sztucznych dekoracji w postaci banerów, haseł wykonywanych ze styropianu czy tworzyw sztucznych. Nie powinno się ustawiać dekoracji w postaci plansz.
3. Przy okazji uroczystości I Komunii św. czy Bierzmowania nie powinno się ustawiać żadnych dekoracji w postaci tablic, plansz, banerów.
4. Przy okazji ślubów nie można zezwalać na ustawianie sztucznych bram, zniczy, tkanin ciągnących się przez całą świątynię itp. dodatkowych dekoracji.
5. Przy okazji Wielkiego Postu zabronione jest ustawianie przed ołtarzem kamieni, cierniowych gałązek czy aranżacji pokutnych. Nie należy w tym okresie dekorować ołtarzy kwiatami.
6. Należy unikać „dublowania” przedstawień Matki Bożej czy świętych.
7. Nie należy „dublować” wizerunku Ukrzyżowanego przy ołtarzu i tabernakulum.
8. Nie wolno zasłaniać zabytkowych nastaw ołtarzowych wątpliwej jakości artystycznej okolicznościowymi dekoracjami, tkaninami, styropianami, planszami itp.

Fotografia, operatorzy kamer

Filmowanie i fotografowanie w kościele podczas uroczystości religijnych musi się dokonywać w sposób godny i dyskretny, z największą czcią i szacunkiem dla liturgii oraz z zachowaniem ściśle określonych zasad i norm.

1. W Archidiecezji Przemyskiej do fotografowania i filmowania w czasie liturgii może być dopuszczona jedynie ta osoba, która przed rozpoczęciem celebry przedstawi ważną akredytację wystawioną przez Kurię Metropolitalną w Przemyślu lub, jeśli jest spoza terenu Archidiecezji, akredytację wystawioną przez kompetentną władzę kościelną.
2. Pozwolenie na fotografowanie lub filmowanie w czasie celebracji liturgicznej wymaga każdorazowej zgody miejscowego księdza proboszcza. Fotografowie i kamerzyści powinni zgłosić się odpowiednio wcześniej do księdza proboszcza, aby z nim uzgodnić wszystkie szczegóły związane z miejscem i sposobem wykonywania swojej pracy.
3. Osoby upoważnione do fotografowania lub filmowania podczas czynności liturgicznych powinny być odpowiednio tj. godnie ubrane.
4. Fotograf czy operator kamery nie powinien czuć się wyłączony z akcji liturgicznej. Zasadniczo nie powinien zajmować miejsca w prezbiterium. W uzasadnionych przypadkach, obecność i poruszanie się operatora w prezbiterium należy ograniczyć do minimum.
5. Wykluczone jest ustawianie w prezbiterium dodatkowych źródeł oświetlenia skierowanych w stronę zgromadzenia lub rażących wzrok osób bezpośrednio biorących udział w czynnościach sakramentalnych.
6. Należy ograniczać do minimum ruchy związane z obsługą sprzętu tak, aby nie rozpraszać uwagi uczestników liturgii.
7. Nie wolno fotografować wnętrza kościoła i jego wyposażenia w czasie celebracji liturgicznych.
8. W przypadku braku poszanowania powyższych zasad i przyjętych ustaleń ksiądz proboszcz może odmówić fotografom lub operatorom prawa wykonywania ich pracy w kościele.
9. W razie nieprzestrzegania powyższych norm i zasad przez fotografów i kamerzystów, ksiądz proboszcz jest proszony o powiadomienie Kurii Metropolitalnej w Przemyślu.

Sakrament namaszczenia chorych zaliczany jest do sakramentów uzdrowienia. Najczęściej sprawowany jest przez kapelanów szpitala, którzy śpieszą z pomocą duchową osobom umierającym. Niemniej jednak nie jest to sakrament – jak zwykło się go dawniej określać – „ostatniego namaszczenia”, lecz pomoc dla osoby chorej lub umierającej, dzięki której Zmartwychwstały Pan mocą swego Ducha uzdalnia wiernego do znoszenia choroby, względnie udziela łaski spokojnego przejścia do życia wiecznego. Kościół wierzy i wyznaje, że wśród siedmiu sakramentów istnieje ten jeden, specjalnie przeznaczony do umocnienia osób dotkniętych chorobą.

1. Kto może przyjęć sakrament namaszczenia chorych?

Sakrament namaszczenia chorych rodzi u niektórych katolików wiele lęków i obaw, co wynika ze świadomości, że jest to ostatnia rzecz, którą w życiu można otrzymać. Tymczasem sakramentu tego nie udziela się jedynie konającym. Może go przyjąć osoba poważnie chora, osłabiona przez wiek lub udająca się na poważną operację.

Namaszczenia nie udziela się człowiekowi, który już umarł. „Kapłan wezwany do chorego, który już umarł, niech błaga Boga, aby go uwolnił od grzechów i przyjął litościwie do swego Królestwa; namaszczenia natomiast niech nie udziela. Jeśli istnieje wątpliwość, czy chory zmarł naprawdę, może mu udzielić tego sakramentu warunkowo”.

Sakrament namaszczenia udzielany jest na wezwanie rodziny chorego a także min. w I piątki miesiąca podczas wizyt kapłana u chorych.

Sakrament ten można przyjąć wielokrotnie, np. wtedy, gdy jakaś osoba wiele razy popada w poważną chorobę. A zatem kto może przyjąć ten sakrament?

• Każdy chory, jeśli choroba zagraża jego życiu, jest długotrwała lub jeśli ochrzczony jest w podeszłym wieku. Zwyczajnie jest udzielany w domu chorego w każdym czasie.
• Chore dzieci mogą otrzymać ten sakrament, jeżeli mają przynajmniej ogólną świadomość dokonujących się czynności.
• Chorzy, którzy utracili przytomność, mogą otrzymać namaszczenie, jeżeli przypuszcza się, że poprosiliby o ten sakrament.
• Jeżeli nastąpiła już śmierć biologiczna, sakramentu udzielać nie można. W tym przypadku pozostaje jedynie modlitwa za Zmarłego np. Koronka do Bożego Miłosierdzia.
• Chory nie powinien zwlekać z przyjęciem sakramentu namaszczenia do ostatniej chwili życia, w poczuciu chrześcijańskiej odpowiedzialności rodzina chorego powinna powiadomić księdza o potrzebie udzielenia tego sakramentu.

2. W jaki sposób udziela się ten sakrament?

Sakramentu tego udziela kapłan w ten sposób, że namaszczając chorych na czole i dłoniach olejami wymawia następujące słowa:

3. Jakie łaski otrzymuje człowiek w sakramencie namaszczenia chorych?

Jak zostało wspomniane powyżej, sakrament chorych służy nie tylko przygotowaniu człowieka na śmierć, lecz również umacnia go w cierpieniach. „Człowiek niebezpiecznie chory potrzebuje szczególnej łaski Bożej, aby pod wpływem lęku nie upadł na duchu i podlegając pokusom nie zachwiał się w wierze. Dlatego Chrystus w sakramencie namaszczenia daje swoim wiernym, dotkniętym choroba, potężną moc i obronę”. „Sakrament ten udziela choremu łaski Ducha Świętego, która pomaga całemu człowiekowi do zbawienia, a mianowicie umacnia ufność w Bogu, uzbraja przeciw pokusom szatana i trwodze śmierci. Dzięki tej pomocy chory może nie tylko znosić dolegliwości choroby, ale także je przezwyciężać i odzyskać zdrowie, jeżeli to jest pożyteczne dla zbawienia jego duszy. Jeżeli jest to potrzebne, namaszczenie odpuszcza grzechy i staje się dopełnieniem chrześcijańskiej pokuty”.

Kościół zachęca wszystkich cierpiących, chorych i umierających, aby świadomie łączyli się z męką i śmiercią Chrystusa i w ten sposób przysparzali dobra całemu ludowi Bożemu, przyczyniając się do jego zbawienia.

4. Co należy przygotować, kiedy wzywamy kapłana do chorego?

Przed przyjściem kapłana należy przygotować stolik przykryty białym obrusem, na którym stawia sięzapalone świece, krzyż, ewentualnie wodę święconą i trochę waty. Jeśli nie ma wody święconej, można użyć wody zwykłej i poprosić kapłana o jej poświęcenie. Na tak przygotowanym stoliku kładzie kapłan Najświętszy Sakrament oraz oleje.

Przez sakrament namaszczenia Chrystus umacnia cierpiącą osobę, włącza ją w tajemnicę swojej zbawczej męki i śmierci, odpuszcza jej grzechy i uświęca ją. Dzięki łasce tego sakramentu chory lub umierający człowiek zyskuje pomoc dla własnego zbawienia, a równocześnie przez swoje cierpienie i śmierć przymnaża różnych zbawczych darów całemu Kościołowi.

Kilka podpowiedzi dla rodziny chorego (Z Poradnika Ks. Piotra Gąsiora)

Przygotowanie chorego

Najważniejszy udział w niesieniu ulgi choremu mają zawsze najbliżsi. To właśnie rodzina, krewni, prawdziwi przyjaciele oraz inni, którzy z jakiegokolwiek tytułu podjęli się opieki nad chorym, mają obowiązek moralny w porę poprosić kapłana, aby przybył udzielić mu namaszczenia. Poza tym to oni winni chorego na to spotkanie przygotować.

W pierwszym rzędzie, o ile to konieczne, należy wyjaśnić, że prosząc o sakrament wcale nie sugerujemy mu, iż jego życie na ziemi już się kończy. Gdybyśmy zaś przeczuwali, iż faktycznie może i to wkrótce nastąpić, tym bardziej z miłości do bliźniego i w imię wiary w prawdę o życiu wiecznym trzeba mu ułatwić przejście z tego świata na tamten ze spokojnym sumieniem.

Oprócz serdecznej rozmowy nasza rola może wiązać się również z pomocą w zrobieniu rachunku sumienia. Czasami konieczne będzie także wspólne wzbudzenie żalu za grzechy.

Jeśli chory zażywa lekarstwa albo nawet musi częściej spożywać posiłki, trzeba go uspokoić, że w jego szczególnej sytuacji może skorzystać z dyspensy od obowiązku zachowywania godzinnego postu eucharystycznego przed planowanym przyjęciem komunii świętej.

Przygotowanie mieszkania

Przede wszystkim należy tak wszystko przygotować, aby osoba chora mogła się czuć dobrze i nie krępować z żadnego prozaicznego powodu. Pokój, gdzie leży chory, winien być wysprzątany i schludny.

Stół, na którym kapłan położy święte oleje oraz Najświętszy Sakrament Ciała Chrystusa, należy przykryć białym obrusem. Na środku, podobnie jak podczas kolędy, ustawiamy krzyż, a obok zapalamy świece.

Jeśli dysponujemy wodą święconą, wlewamy ją do naczynia i wraz z kropidłem również umieszczamy na stole, aby kapłan mógł poświęcić pokój chorego. Często duszpasterze dysponują własnym kropidłem z wodą święconą, więc nie wpadajmy w panikę, gdybyśmy o tym zapomnieli. W żadnym wypadku nie wolno do resztki wody święconej dolewać innej, na przykład z kranu, licząc, że się jakoś „samo poświęci”.

Powiadomienie kapłana

Najlepiej przyjść po kapłana osobiście. Można też prośbę skierować przez telefon, ale wówczas nie dziwmy się, gdy duszpasterz poprosi o podanie danych osobistych oraz numeru telefonu i za chwilę do nas oddzwoni – musi mieć pewność, z kim rozmawia. Rozmowę zaczynamy od przedstawienia się. Potem podajemy imię i nazwisko chorego oraz jego adres zamieszkania. Informujemy również wyraźnie, czy chory jest nieprzytomny czy nie – od tego zależy, czy ksiądz zabiera ze sobą komunię świętą, czy tylko same oleje. O inne szczegóły nie musimy się martwić. Jeżeli ksiądz uzna za konieczne uzyskanie dodatkowych informacji, sam o nie zapyta.

Jeśli osobiście powiadamiamy księdza, może się zdarzyć, że poprosi, aby zaczekać i towarzyszyć mu w drodze do domu chorego. Starajmy się wówczas raczej iść lub jechać w ciszy (zwłaszcza, gdy ksiądz niesie Pana Jezusa w komunii świętej). Naszym zadaniem jest wtedy wskazanie najkrótszej drogi z kościoła do miejsca pobytu chorego. Jeżeli idziemy pieszo, dobrze jest podążać nieco przed księdzem.

Zachowanie rodziny chorego w trakcie wizyty księdza

Ponieważ sakrament namaszczenia chorych ma charakter wspólnotowy, więc powinni w nim uczestniczyć wszyscy domownicy obecni w tym czasie w mieszkaniu. Dlatego też, gdy usłyszymy lub zobaczymy, że ksiądz już nadchodzi, winniśmy przerwać inne zajęcia i wyjść do drzwi na moment chrześcijańskiego powitania: „Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus. Na wieki wieków. Amen”. W sytuacji, gdy kapłan przychodzi do chorego, niosąc Pana Jezusa w komunii świętej, wszyscy na chwilę przyklękamy przynajmniej na jedno kolano.

Następnie wspólnie z księdzem przechodzimy do pokoju, gdzie oczekuje chory, i tam czynnie uczestniczymy w całym obrzędzie. Chodzi o wspólną, głośną modlitwę i wyraźne odpowiedzi na wezwania duszpasterza

Chorego pozostawiamy sam na sam z kapłanem tylko na moment spowiedzi sakramentalnej. Wychodzimy wówczas do sąsiednich pomieszczeń i pozostajemy tam w modlitewnym skupieniu (nie włączamy telewizora, komputera czy radia) aż ponownie nie zostaniemy poproszeni na ciąg dalszy sakramentu. Czas oczekiwania możemy poświęcić choćby na odmówienie Litanii w intencji chorych.

Czynności po zakończeniu obrzędów w domu chorego

Zaraz po namaszczeniu chorego ksiądz – jeśli uzna to za potrzebne – może poprosić o ciepłą wodę do umycia rąk. Na pewno dobrze jest mieć także przygotowaną szklankę z wodą, aby dać choremu do popicia, o ile ten miałby kłopoty z przełykaniem, a więc w tym wypadku ze spokojnym przyjęciem komunii świętej.

Warto zapytać księdza, jaką zadał pokutę, aby móc ją potem choremu przypomnieć, a nawet wraz z nim ją odprawić. Jeśli nie zrobiliśmy tego wcześniej, to właśnie teraz możemy dać duszpasterzowi kartkę z imieniem i nazwiskiem chorego. Wypada także zatroszczyć się o bezpieczny powrót księdza do parafii.

Gdy chory powróci do zdrowia, dobrze będzie poradzić mu, aby złożył Bogu należyte podziękowanie za otrzymaną łaskę sakramentalną na przykład przez uczestnictwo w dziękczynnej Mszy świętej. Natomiast gdyby chory nie mógł tego uczynić osobiście, zastąpmy go w tym sami. Pamiętajmy o pochwale, jaką Jezus skierował do Samarytanina, który jako jedyny z dziesięciu uzdrowionych trędowatych okazał Mu wdzięczność (por. Ewangelia św. Łukasza 17,11-19).

Modlitwy przydatne do głębokiego przeżycia sakramentu chorych

Akt żalu

Ach, żałuję za me złości
Jedynie dla Twej miłości.
Bądź miłościw mnie grzesznemu,
Dla Ciebie odpuszczam bliźniemu. (3 razy)

Litania w intencji chorych

Kyrie, elejson. Chryste, elejson. Kyrie, elejson.
Chryste, usłysz nas. Chryste, wysłuchaj nas.
Ojcze z nieba, Boże – zmiłuj się nad nami.
Synu, Odkupicielu świata, Boże
Duchu Święty, Boże
Święta Trójco, Jedyny Boże
Panie, który sam przeszedłeś przez całą trwogę i ból konania – zmiłuj się nad nami.
Panie, który przed uzdrowieniem pytałeś o wiarę
Panie, który uzdrawiałeś skruszonych w sercu
Panie, który wysłuchałeś matkę kananejską Panie, który przywróciłeś do zdrowia teściową świętego Piotra
Panie, który jednym słowem uzdrowiłeś sługę setnika
Panie, który powiedziałeś do sparaliżowanego: „Wstań i chodź”
Panie, który uzdrowiłeś kobietę dwanaście lat cierpiącą na krwotok
Panie, który chromemu od trzydziestu ośmiu lat na nowo dałeś zdolność chodzenia
Panie, który przywracałeś wzrok niewidomym od urodzenia
Panie, który sprawiłeś, że głusi znowu słyszeli
Panie, który niemym usta otwierałeś
Panie, który wyrzucałeś złe duchy, uzdrawiałeś opętanych i epileptyków
Panie, który wskrzesiłeś młodzieńca z Nain, jedynego syna wdowy
Panie, który zbudziłeś do życia córeczkę Jaira, przełożonego synagogi
Panie, który płakałeś po śmierci przyjaciela Łazarza i wyprowadziłeś go z grobu
Panie, który pytałeś o wdzięczność uzdrowionych trędowatych
Panie, który uzdrawiałeś zarówno bogatych, jak i biednych
Panie, który uzdrawiałeś zarówno Żydów, jak i pogan
Panie, który uzdrawiałeś także w szabat
Panie, którego prześladowano za Twoje uzdrowienia
Panie, który wierzącym obiecałeś zmartwychwstanie
Panie, który dałeś nam za wzór miłosiernego Samarytanina
Panie, który nade wszystko pragniesz uzdrowienia naszego ducha

Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, przepuść nam, Panie,
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, wysłuchaj nas, Panie,
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, zmiłuj się nad nami.

Módlmy się:

Boże Ojcze, Twój Syn dźwigał nasze boleści i objawił nam tajemnicę wartości cierpienia, wysłuchaj prośby za naszych chorych braci i siostry, aby pamiętali, że należą do grona tych, którym Ewangelia obiecuje pociechę, i czuli się zjednoczeni z Chrystusem cierpiącym za zbawienie świata. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

Nauczanie Kościoła Katolickiego na temat Eucharystii:

Katechizm Kościoła Katolickiego pkt. 1499-1532.

Obowiązujące normy prawne:

Kodeks Prawa Kanonicznego kan. 998-1007.